Liefde en dood   Wij zullen nooit ontkomen aan de dood maar leven desondanks als reeds ontkomen; die onbezonnenheid van wilgebomen, straks legt het jaar ze tot hun botten bloot. En nu wij samen vol verlangen dromen boven het leven in je ronde schoot vergeten wij wat reeds is ondernomen tegen dat lichaam door de wrede dood. Al je gedachten keren zich naar binnen. Je voelt zijn kleine leden in je bloed langzaam bewegen en het doet je goed. Maar wat kunnen gelieven nu beginnen als elk gebaar waarin men zich beleeft de dood bewijst dat men zich overgeeft.   Jan van Bakel. Roeping, 30e jrg. (1953).