De Merel (I)   De merel die ik heb met beide handen gegrabbeld als het ware tussen de blaren in een uithoek van de tuin vers gevallen uit het oudernest en toen wekenlang gevoerd en eindeloos vertroeteld met moeizaam verzamelde regenwormen eigeel en stukjes appel en kaas ergens zal hij nu in deze zelfde omgeving rondom mijn huis zwijgend bezig zijn de dode blaren om te keren stuk voor stuk zoekend naar het voer dat ik hem rijkelijk gaf. Al dagenlang na zijn verdwijnen uit de kooi speur ik het donker onder de heggen door de hoeken waar het daglicht nauwelijks doordringt hopend zijn gitzwart parelende oog mij andermaal maar nu van vrees vervuld (weergekeerd immers in de schoot van de natuur) schuinsweg opwaarts aanstaren te zien. Maar nergens wandelt hij verstild met nog de resten van mijn droefheid in zijn veren mijn heimwee en mijn jeugd mijn eenzaamheid zodat wij beiden eindelijk alleen onszelf moeten bewijzen aan onszelf.   Jan van Bakel.