|
 Jan van Bakel. |
Drie Ziekenhuizen
Vorige Entr'acte
Volgende Entr'acte
Terug naar Archief Entr'actes
Terug naar hoofdmenu.
Wij zijn op vakantie geweest, met z'n tweeën. Wij gaan altijd naar dezelfde bestemming. Een camping van niks, hoog in de Hautes Alpes, vlak bij Gap in het plaatsje Manse. Manse ligt op de brede rug tussen de Puy de Manse en de bergkam waarlangs de N85 in Gap neerdaalt. Die rug heet de Col de Manse. Hij heeft twee oversteken van het dal waar Gap ligt naar de bovenstroming van de Drac, waar Orcières Merlette het eindpunt vormt. De plaats waar Rooks in 1989 de klimtijdrit vanuit Gap won. Hij kwam toen bij ons langs, want toen waren we daar ook al. Voor de eerste keer kwamen we er in 1985, toen ik met mijn zoon wat rondreed in de bergen en we de camping Les Pommiers vonden. Er stond toen één onbewoonde caravan en verder was er niets of niemand. De eerste gasten moesten nog komen, want de camping was pas geopend. Je kon er alle vliegen horen zoemen en je zag ook de puttertjes daarnaar luisteren. Echt iets aan de grens van het niets en dat sprak ons zeer aan. Sindsdien komen we daar elk jaar. Ik vraag me af of dat bij andere mensen ook zo is en zo nee, waarom niet. Telkens ergens anders heen, tussen weet ik hoeveel en wat voor mensen. Niet aan denken. En zeker weten dat je je achteraf afvraagt of dat het nou was. Wij gaan altijd naar dezelfde plaats en heel wat mensen die er tegenwoordig komen hebben dezelfde kijk op de zaak. We hebben dat altijd al gedaan. In de jaren '60 en '70 gingen we altijd naar Kerjouanno in Zuid-Bretagne en toen een of andere hond van een projectontwikkelaar die plaats had opgekocht voor de stichting van het complex Les Terrasses de Kerjouanno stapten we over op Kervert. Daar hebben we nog ooit een halve nacht doorgebracht met Karel Reijnders en Margrit na afloop van het drinkgelag door het steendonker naar hun legerplaats bij de boer terug te brengen en zij ons op hun beurt naar onze caravan op de camping. U zult zeggen dat we dus kennelijk later andere bestemmingen hebben gezocht en dat is ook wel zo, maar dat was eigenlijk altijd alleen maar zoeken naar een nieuwe plaats voor altijd. Zo zijn we ook wel eens met een bus naar Sicilië geweest en dat werd eigenlijk ook in éen klap een bestemming voor eeuwig. En dat is het nog steeds, maar ja, Sicilië, dat komt er zo gauw niet van.
Dit jaar hadden we wat pech. Op een aire de repos vlak voor Bourgoin-Jallieu kwam mijn levensgezellin te vallen en brak haar pols. De telefonisch opgeroepen pompiers brachten haar in de ambulance naar het zonnige en zondagse Pierre Oudot ziekenhuis in die plaats. Het was tegen twaalven. We kwamen binnen in de Urgence. Het leek wel of ze daar patienten verzamelden. Er gebeurde niet veel anders dan wat heen en weer rijden van nieuw binnengebrachte zieken. Toen we na tweeëneenhalf uur dezelfde crew weer zagen binnenkomen die ons had afgeleverd, hoorden we uit de mond van éen van hen een geëmotioneeerde ontlading van het soort dat in de Nederlandse politieke discussies te horen is aan het adres van minister Borst: geen dokters, wachtlijsten, het marktbeginsel als hoogste wijsheid, enzovoort. Tegen vijven had mijn vrouw haar gips. We zouden niet wachten tot morgen, maandag, als er een dokter zou zijn die kon bepalen of er een operatie moest volgen. Die dan weer enkele dagen later kon plaatsvinden. Nee, we kregen documenten voor het ziekenhuis in Gap. Ze waren blij toen ik de mogelijkheid van operatie aldaar opperde. Ze hadden immers toch geen bed. Wel allemaal zeer vriendelijke verpleegsters, hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar wel opgelucht door deze oplossing.
In Gap is het opereren geworden. Daar hebben ze ervaring zat met al die skioorden in de buurt. Een opname van twee dagen. Dinsdag consult, donderdag opereren. Leerzame kennismaking met de ziekenhuis-cultuur. Allemaal Prix Unitaires. De folders liggen bij de balie. Geen kwaad woord over de vriendelijke en kennelijk kundige verpleegsters en doktoren. En je leert eens een paar medische termen in het Frans.
Terug in Nijmegen met een pak röntgen-foto's, onder andere van het Centre d'Imagerie Médicale in Gap, een paramedisch instituut, omdat achteraf ook de rug in het geding bleek bij de val. En op weg dus voor vervolg-behandeling in een Nijmeegs ziekenhuis. Al was het alleen maar voor dat gips en de verwijdering van de broches. Maar dat gaat zomaar niet. We zitten nou te wachten op de uitslag van een voorafgaand onderzoek naar mogelijk opgedane resistente ziekenhuisbacteriën.
Jan van Bakel, 19 augustus 2000.
janvanbakel.nl
Reactie? Bericht: jan.van.bakel@gmail.com.