Seventig maal zeven maal?

Vorige Entr'acte
Volgende Entr'acte
Terug naar Archief Entr'actes
Terug naar hoofdmenu.

Ja, ik weet het, u zult seggen wat seur je toch, maar wat ik nu te melden heb is heel bijzonder. Ik hoorde iemand op de radio die weer gewoon een keer seventig zei. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik denk niet dat het van mij komt, hoewel ik hier en daar wel eens een opmerking heb gemaakt over al die nauwkeurige sprekerds, voor de tv vooral, die zoveel moeite doen om Veertig, Vijftig, Zestig en Zeventig te zeggen en nog een menigte van andere foutieve stemhebbende spiranten meer. Met een ijver en een onverstand dat ik zit te wachten op achtig. U weet, ik heb niks tegen taalverandering, als het maar niet voortkomt uit dommigheid en betweterigheid. En dat moet toch wel aan de orde zijn, want je krijgt het toch bijna niet gezegd: obzettelijk.

En toch zou ik er niet weer over begonnen zijn als er niet iets aan mijn opmerkingen moest worden toegevoegd. Dat heb ik me pas terdege gerealiseerd toen ik onlangs op radio 1 dat lange interview (herhaling) hoorde van Martin Simek met Frits Barend. De allochtoonse uitspraak van de interviewer wordt heel duidelijk gekenmerkt door o.a. het type onnederlandse assimilatie waar we het over hebben. Ik zeg allochtoonse uitspraak en daaronder moet dan mede begrepen worden de manier waarop moedertaalsprekers van het Frans het Nederlands laten horen, zoals ik vaststelde toen de Française wier naam me ontging - met een perfecte kennis van onze taal overigens - deelnam aan een radio-item dat ging over de buitenlandse reacties op onze nieuwe bepalingen over euthanasie. Mocht het zo zijn dat in zulke gevallen inderdaad een vreemdtalige assimilatie in het Nederlands wordt geïmplanteerd, dan krult zich een vraagteken om hetgeen de oorspronkelijke sprekers van het Nederlands laten horen. Is dat overgenomen van buitenlandse sprekers? Als dat zo mocht zijn, dan brengt waarneming van dat verschijnsel in andere mond iemand kennelijk aan het denken en in tweede instantie ofwel tot navolging ofwel - wat meer voor de hand lijkt te liggen - tot inzicht in de eigen "fout" en daarna tot "correctie". Het ligt niet op mijn weg daar onderzoek naar te doen. Maar hoe dan ook, verkeerde inzichten en opvattingen zijn er bij onze ijverige taalgenoten in elk geval in het spel. En dommigheid valt niet te vergeven. Zelfs niet éénmaal.

Jan van Bakel, 12 januari 2001.

janvanbakel.nl

Terug naar boven

Reactie? Bericht: jan.van.bakel@gmail.com.