Wat mag moet

Vorige Entr'acte
Volgende Entr'acte
Terug naar Archief Entr'actes
Terug naar hoofdmenu.

Bij een onderzoek van alweer een paar jaar geleden (1995 - 1996) is nagegaan hoevaak patiënten die om euthanasie vragen door hun huisarts worden afgewezen. Gisteravond (17 jan. 2001) in Met het oog op morgen werd iemand van de onderzoeksgroep van de VU geïnterviewd. Ik weet niet wie de journalist was, want dat zeggen ze alleen daags tevoren en aan het begin van de uitzending. Op het moment dat ik denk 'wie was dat nou?' krijg ik het niet meer te horen. Ook de naam van de geïnterviewde mevrouw is me ontgaan, want ook dat hoor ik alleen op het ogenblik dat ik nog niet ontdekt hebt of iets me interesseert. Jammer, maar zo gaat dat bij mij. Maar dat komt er allebei eigenlijk niet zoveel op aan want het gaat om de inhoud.

U weet dat ze in Nederland de schijnsituatie hebben gecreëerd dat iemand die om euthanasie vraagt door de huisarts op zijn wensen mag worden bediend. Dat is niet zo, want daar gaat die patiënt niet over maar een commissie. Daar heb ik u al eerder mee lastiggevallen. Maar goed, soms laat de commissie het (achteraf, inderdaad) gaan en dan mag het dus. Maar wat bleek die journalist van het Oog nou te etaleren? Die liet natuurlijk de geïnterviewde netjes heel objectief verslag doen van de onderzoeksresultaten, maar viel haar wel voortdurend lastig met de vraag hoe dat nou kon dat er zomaar geweigerd werd. Waar moeten die patiënten dan heen? Helemaal vergeten dat het er om ging of het, weliswaar nog altijd verboden door het wetboek van strafrecht, in bepaalde gevallen, ter beoordeling van de wijze mannen die we nooit kwijt zullen raken, zonder vervolging toegelaten zou kunnen worden. Met de suggestie dat de uitspraak van de wetgever inhoudt dat de arts dus natuurlijk ook verplicht kan worden. (En dan laten we nog even buiten beschouwing dat die kwestie van dat eventueel moeten in 1995 - 1996 nog allerminst aan de orde was.) Kijk, zo krijgen de pessimisten in Rome toch weer gelijk: het is een hellend vlak. Wat vandaag mag zal morgen moeten. Tenzij iemand, een commissie van drie bijvoorbeeld, de journalist achteraf controleert en hem, bij begane stommiteiten, alnog sommeert om de bevolking er op eigen kosten en ruimschoots van op de hoogte te brengen dat hij voor drie jaar geschorst is in zijn functie.

Jan van Bakel, 18 januari 2001.

P.S. Het was trouwens Jeroen Pauw (www.omroep.nl/nos/).

janvanbakel.nl

Terug naar boven

Reactie? Bericht: jan.van.bakel@gmail.com.