Terug naar hoofdmenu
Vorige Entr'acte
Volgende Entr'acte
Archief Entr'actes
Ik citeer maar zoals ik het aantrof:
Protocollen zijn een hulpmiddel om patiënten te genezen. Daarnaast moet er oog zijn voor
zijn of haar unieke persoonlijkheid.
Vroeger was het een middel om onze (onbenullige?) taal te corrigeren op haar onmogelijkheid om
de verschillende seksen van alle discriminatie te vrijwaren, wanneer bijvoorbeeld een zelfstandig naamwoord
geen sexueel onderscheid honoreerde. Zoals u ziet wordt het nu al onder de pen van onze (meest onbenullige?)
auteurs - in dit geval W.A.M. Alting von Geusau, gepensioneerd docent-gedragswetenschapper aan de
medische faculteit van de Katholieke Universiteit Nijmegen (Volkskrant 20 juli 2002) - tot een
stijlfiguur die geheel losgezongen is van de oorspronkelijke impasses die haar tevoorschijn riepen
bij schrijvers met zwakke knieën. U weet wel, die bijvoorbeeld schreven: ieder moet zijn
of haar mond houden, omdat het woordje ieder geen mogelijkheid biedt om uitdrukkelijk de
gelijke aandacht voor beide geslachten, en natuurlijk vooral het vrouwelijke, te demonstreren en daardoor de
politiek vereiste en daarom zo hoog gewaardeerde afschuw van zelfs maar iedere schijn van sexuele discriminatie.
In de bovenstaande passus zou de tweede zin natuurlijk best kunnen luiden:
Daarnaast moet er oog zijn voor hun unieke persoonlijkheid. Maar de schrijver slaat de schrik om
het hart bij de gedachte dat hij mogelijkerwijs van sexuele discriminatie verdacht zal worden.
En los daarvan, hij kent en beoefent getrouwelijk de ritus. O, hij heeft zich zo goed geprepareerd
op kleinere en grotere publicitaire ondernemingen.
Artikeltjes schrijven in de landelijke pers over actuele onderwerpen en de wetenschappelijke en
sociale achtergronden en werelden daarvan en daaromheen. En hij denkt voortdurend: pas op,
als het nodig is: haar of zijn. En hij valt in de kuil die hij eerder is dan zichzelf graaft.
Maar ik wil nou onderhand wel eens de noodzakelijkerwijs eenmaal zich ontrollende nongebeurtenis meemaken
dat een Nederlandse vrouw - niet man natuurlijk, want zijn staat er altijd en dan meent hij
dat het om hem gaat - zich (of is zich mannelijk?)
bij de Nederlandse rechter of politie meldt met de aanklacht of aangifte:
deze of gene auteur heeft in die en die passage het bezittelijk voornaamwoord zijn of het
persoonlijk voornaamwoord hij gebruikt met weglating van de "sexuele" tegenhanger (of -hangster?)
die gebruikelijk is voor de sexe die ik de mijne noem, op grond waarvan ik hem beschuldig van
sexuele discriminatie, mijn persoon rakende.
Om het haar gemakkelijk te maken heb ik in mijn tekst enige evidente aanleiding geschapen.
Maar God beware het Nederlandse volk.
Jan van Bakel, 22 juli 2002
janvanbakel.nl
Reactie? Bericht: jan.van.bakel@gmail.com.
Terug naar boven
|
