Terug naar hoofdmenu
Vorige Entr'acte
Volgende Entr'acte
Archief Entr'actes
De Groene Amsterdammer is een kritisch blad waar vaak heel boeiende dingen in staan.
Dingen die je aan het denken zetten doordat ze zulke boeiende gedachten bevatten.
Er staat ook allerlei in over politiek en dat sla ik meestal over. Niet omdat het niet over
belangrijke zaken zou gaan, maar omdat het als het ware registratie en analyse is van het
rollen van het balletje door de flipperkast. Het beslist wel over je lot maar nadenken kun
je beter over iets anders.
In het nummer van 9 november (2002) buigt Peter Vermaas zich over de overgang van
Hirsi Ali van de PvdA naar de VVD. Hij heeft het daar moeilijk mee. Lees maar:
En hoewel ze zich bij de WBS (Wiardi Beckman Stichting JvB) in opdracht van de
PvdA bezighield met de bestudering van de sociaal-democratie, slaagde VVD-leider Zalm erin
haar zo ver te krijgen na slechts één week bedenktijd het toch tamelijk rigoureuze
besluit te nemen te wisselen van partij én ideologie.
Zo, het is eruit.
Let vooral op dat woordje én, met een streepje.
Hoewel A toch B. Daartussen moet dus een wederkeringe onverdraaglijkheid bestaan.
Snapt u het? Hoewel ze bij de PvdA de sociaal-democratie bestudeerde, toch wisselde
ze van partij EN ideologie?
PvdA en wisselen, gaat dat niet samen? Of typisch niet als het om ideologie gaat?
Wat is dat nou? Peter Vermaas en de Groene en dan zwaar tillen aan ideologie?
Ik wrijf mijn ogen uit.
Peter Vermaas besnuffelt het gebeuren vervolgens van verschillende kanten.
Over de manier kan hij misschien niet zoveel zeggen, maar uniek was die zeker.
En erg fatsoenlijk allerminst. En de emoties kregen zo ook al teveel gewicht in de
politiek. Maar belangrijker is voor hem toch - en zo komt hij bij zijn punt -
dat de politieke partijen uitzendbureaus voor bestuurders en bureaucraten worden:
Ideologie of nestgeur lijkt geen enkele rol of betekenis meer te hebben.
Hirsi Ali had oog moeten hebben voor een heleboel ándere aspecten van het gedachtegoed van de
VVD. Die partij is toch een drager van een conservatieve traditie? Zo krijgen we met
Vermaas de juiste kijk op de overgang van Hirsi Ali: een persoonlijk stokpaardje
berijden op een manier die we bij de leden van de LPF hebben leren kennen.
Ik concludeer dat Vermaas voorstander is van een strenge partijdiscipline. Men ondertekent een uitgebreid
formulier van enigheid, de nieren worden geproefd en na welbevinden van de partijbonzen wordt men toegelaten.
Gaat u maar eens na waar dat aan doet denken. In elk geval niet aan de liberaliteit
van de Roomse Kerk bij de doop van Gerard Reve.
Jan van Bakel, 12 november 2002
janvanbakel.nl
Reactie? Bericht: jan.van.bakel@gmail.com.
Terug naar boven
