Terug naar hoofdmenu
Vorige Entr'acte
Volgende Entr'acte
Archief Entr'actes
Je kunt er tegenwoordig niet meer omheen, die hele omhaal en dat eindeloze gedoe over euthanasie.
Je zit er eigenlijk voortdurend over te peinzen en je dreigt telkens de pen maar weer eens op te nemen
omdat je er nodig ook zelf iets over zou willen zeggen. Zo is dat tenminste met mij gelegen.
Een beetje althans, want ik had me voorgenomen er nooit meer op terug te komen. Maar wie zei dat
ook al weer: als zij dat horen, wordt hun bloed gaande? Dat waren ergens in de vaderlandse geschiedenis
de orangisten als ze het Wilhelmus hoorden. Onlangs - ik weet niet meer precies hoelang geleden want ik
hou me écht in - zag ik op de teevee een opname van zo'n albedisselend drietal dat die rapporten van
euthanaserende doktoren moet beoordelen. Het gaat om twee dingen: A was het een uitzichtloze ziekte en B
heeft de dokter zorgvuldigheid betracht. De voorzitter - laten we zeggen de edicus - vraagt eerst aan de man aan
zijn rechterhand - laten we zeggen de zedicus - wat zijn mening is in geval zoveel, dat thans aan de orde is.
Hij spreekt alles keurig uit, want de televisie is erbij met de camera. Ja, hij vindt het vooreerst een
schoolvoorbeeld van een uitzichtloze ziekte en tweedens, hij is eveneens van mening dat de dokter zeer zorgvuldig
heeft gehandeld. Dan is de beurt aan de man aan de linkerhand - de medicus dus - en die is het geheel met de
vorige spreker eens, zowel wat betreft de uitzichtloosheid alsook wat aangaat de betrachte zorgvuldigheid.
De voorzitter, de edicus dus, formuleert dan in alle bescheidenheid zijn mening en deelt mee dat
hij van hetzelfde gevoelen is, zowel wat A als wat B betreft en concludeert dat deze zaak daarmee geen nader
commentaar of actie vereist. De man van de televisie sluit de opname af. Het heeft twee minuten geduurd.
Ik denk dat deze sobere voorstelling beoogt dat toekijkende artsen zich enigszins, althans
meer dan voorheen, geneigd zullen voelen in het vervolg ook te rapporteren. Zo van: O, als dat zo toegaat
wil ik ook wel meedoen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Een dokter die weken- ja misschien maandenlang
met zijn zieke patient en diens familie heeft gesproken en geprakkezeerd of nu misschien tenslotte
die barmhartige maar bittere allerlaatste eindbehandeling aan de orde zal zijn om de zieke uit zijn lijden te verlossen,
die zal eerder bevestigd worden in zijn oordeel dat drie zulke wijsneuzen, veraf staande van die verschrikkelijke
situaties, toch niet in staat zijn om te beoordelen wat er werkelijk is gebeurd en wat de zwaarte was
zowel van de ellende van de zieke als van die van alle omstaanden, met inbegrip van de dokter. En hij denkt: nou
doe ik het ook zeker nooit (meer).
In de krant merkte iemand op dat er te weinig rekening werd gehouden met de mening van familie en vrienden
van de zieke. Ja, dat kun je wel zeggen, dacht ik zo. Wat een opmerking van zo'n journalist, wanneer het enige wat
helder wordt het paternalisme en de betweterigheid van het burgergezag is. Had hij niet beter kunnen opmerken
dat die familie en die omstaanders als enigen in staat zijn om het doen en laten van de dokter naar waarde te
beoordelen en om zich bij justitie te melden als er reden is om over
de dokter te klagen? Want juist dát wordt niet aan ze overgelaten. Het wordt hun bruut ontnomen, zo goed als de
dokter zijn verantwoordelijkheid omtrent medisch handelen.
Hoe zou dat nou komen, dat het Nederlandse parlement niet in staat is om te zeggen: praat niet over euthanasie
in de strafwet. Praat gewoon over moord. Laat het aan de dokter over om te oordelen over behandeling van zieken,
uiteraard in samenspraak met de familie. Kom niet kijken bij iemands bed.
Dat hebben we de pastoors afgeleerd, dat moeten we ook de wetgever afleren.
Het probleem is niet dat euthanasie moord is en dat je dus niet om justitie heenkomt. Het probleem is dat
men euthanasie als moord definieert. Als ze consequent zijn definiëren ze straks alle verdoving - waaronder
pijnbestrijding - als een toediening van drugs. En leveren daarna de dokter uit aan Amerika als hij toevallig een
Amerikaans verkeersslachtoffer even een roesje heeft gegeven. En dan praten we nog niet over de aanstaande
Europese grondwet waarin onze Moeder De Heilige Kerk met glans haar herintrede doet.
Jan van Bakel, 20 juni 2003
janvanbakel.nl
Reactie? Bericht: jan.van.bakel@gmail.com.
Terug naar boven
