Terug naar hoofdmenu
Vorige Entr'acte
Volgende Entr'acte
Archief Entr'actes
Soms wordt een mens opgeschrikt door de plotselinge gebeurtenis van iets moois.
Zoiets overkwam mij toen de nederlandse volksvertegenwoordiging in een vlaag van
grove onoplettendheid bij motie liet weten dat kinderen van drie jaar verplicht
moesten worden onderzocht op aanwezigheid van enige ervaringskennis met de
nederlandse omgangstaal om, bij ontbreken daarvan, verplicht te worden geschoold
om het aanstaande onderwijs met vrucht te kunnen volgen. Er zijn twee aspecten aan
die kwestie. Vooreerst berust het naar mijn inschatting op een grove misvatting.
Ik ken een huisgezin met twee kinderen, een jongen en een meisje. De vader is
nederlands en de moeder italiaans. Ze wonen in Londen. De kinderen zijn heel hun
leven lang door de moeder in het italiaans en door de vader in het nederlands
toegesproken. Opgevoed mag je wel zeggen. Als mama zegt "Veni mangiare uovo"
en papa vraagt "wat zei mama?", dan zegt het meisje "eitje eten".
Op zeker moment zijn ze naar school gegaan en sindsdien praten broertje en zusje
samen engels. Door omstandigheden hebben ze onlangs een jaar in Frankrijk gewoond
en daar een gewone franse school bezocht. En tegen fransen praten ze nou frans.
En ze lopen nog niet bij de psychiater of zo. Om te spreken met een van de
hoofdfiguren uit het radiodrama van Voskuil: "Ik bedoel maar!".
Maar de andere zijde van de motie is niet minder dan een hevige aardschok,
met een vertraging van ongveer 90 jaar opgetreden nadat het karakterloze
parlement omwille van de centen de onderwijsvrede had gesloten en die voor alle
zekerheid ook maar direct in de grondwet had vastgelegd. Met de basisgedachte:
als ik onze kinderen mag wijsmaken wat ik wil dan mag jij dat doen bij die van jou
en we spreken af dat de kosten voor de staat zijn. Het beruchte artikel 23
dat er oorzaak van is dat het met de integratie van vreemdelingen in onze
samenleving maar niet wil lukken. Werkelijk een aardschok. Want nu is
- per ongeluk, want het was erg laat geworden in die vergadering en je kunt toch
niet alle 35 moties verwerpen - eindelijk vastgelegd dat een overweging
van persoonlijk - en volgens mij ook algemeen - belang tot een wettelijke verplichting
in zaken van onderwijs kan voeren.
Je zou verwachten dat zelfs iemand als Bolkestein daardoor zijn veelgeroemde
hersens zal gaan gebruiken en zal stoppen met geblaat over de wijsheid
van de liberalen in dat vroege jaar 1917, toen alle ellende eigenlijk nog
moest beginnen. De kogel is door de kerk. En door de moskee. Er is weer hoop.
Jan van Bakel, 5 oktober 2006
janvanbakel.nl
Reactie? Bericht: jan.van.bakel@gmail.com.
Terug naar boven
