Madame Pouchet 1853

Terug naar hoofdmenu
Vorige Entr'acte
Volgende Entr'acte
Archief Entr'actes

Momenteel lees ik Haat is een deugd, de bloemlezing brieven van Gustave Flaubert (vertaling E. Borger, Arbeiderspers). Zoals u zult begrijpen eigenlijk veel te laat. En ik lees op bladzijde 119 de brief aan Louise Colet:

Croisset, maandagnacht half een, 6-7 juni 1853

Ik doe deze brief morgenochtend zelf op de post. Ik moet naar de begrafenis van mevrouw Pouchet, de vrouw van een arts; ze is eergisteren op straat overleden waar ze, getroffen door een beroerte, onder de ogen van haar man van haar paard is gevallen. Hoewel andermans ellende mij over het algemeen koud laat, ben ik er in dit geval niet ongevoelig voor. Die Pouchet is een brave kerel die geen enkele patiënt heeft en zich uitsluitend bezighoudt met de biologie waarin hij zeer geleerd is. Zijn vrouw, een erg mooie Engelse met uitstekende manieren, hielp hem veel met zijn werk. Ze tekende voor hem, corrigeerde zijn drukproeven enz. Ze hadden samen reizen ondernomen, kortom ze was als een kameraad voor hem. Hij hield erg van die vrouw. De arme man is stokdoof en heeft een weinig opgewekt karakter. De eenzaamheid die hij tegemoet gaat, zal evenals de diepe schok die hij gekregen heeft, verschrikkelijk zijn. Bouilhet die tegenover ze woont, heeft het lijk in een rijtuig zien thuisbrengen en gezien hoe de zoon zijn moeder met een zakdoek over haar gezicht eruit tilde. Juist toen zij zo, met de voeten vooruit haar huis binnenging, bracht een bezorger een bos bloemen die ze 's morgens had besteld. Oh Shakespeare!
(...)

Jan van Bakel, 13 november 2006

janvanbakel.nl

Reactie? Bericht: jan.van.bakel@gmail.com.

Terug naar boven